Toen ik in het vijfde leerjaar zat kreeg ik op een zonnige lentedag tijdens de middag pauze een astma-aanval. De school was door mijn ouders op voorhand gewaarschuwd dat ik soms last had van allergische astma. Hoestend en buiten adem vertelde ik de leraar die toezicht hield wat er aan de hand was. Deze bracht mij naar de directeur zijn wachtlokaaltje en liet me daar alleen. Ik had mijn puffer niet bij me en had dit aan de leraar verteld. Ik dacht dat hij mijn moeder ging verwittigen. Ik was al wat ongerust dat ik onder mijn voeten ging krijgen omdat ik die dag mijn puffer niet bij me had. Maar lange tijd gebeurde er niets. Ik zat alleen in het lokaaltje te wachten en ondertussen bleef mijn astma aanval maar duren. Ik probeerde kalm te blijven en mijn ademhaling te controleren. Dit lukte niet onmiddellijk en ik wou terug naar buiten, toen ik merkte dat de toegangsdeur op slot zat. Met heel veel moeite probeerde ik mijn ademhaling te controleren, het lukte amper om te ademen en ik voelde me heel moe worden. Ik voelde me erg alleen en was bang. Na een lange tijd, lukte het me terug beter om te ademen. Ondertussen was er nog niemand langs geweest en was de middagpauze al voorbij. Pas veel later hoorde ik de directeur. Hij wist van niks en schrok toen hij me in het wachtlokaaltje zag zitten. Niemand had hem of mijn moeder gewaarschuwd. (anoniem)
Dit was een zeer risicovolle situatie die verkeerd had kunnen aflopen!